Tijd voor een update! (Na het ziekenhuis bezoek besloten we eerst maar even te genieten en de blog te laten voor wat het is)

Gebleven in Krabi:

Nadat we onze eerste nacht in Krabi (in het Buri Tara resort) erop hadden zitten besloten we om een dagje rustig aan te doen. Een dagje strand zou ons goed doen.

Eerst even een ontbijtje scoren om de hoek om vervolgens lekker te slenteren over de boulevard. Daar hebben we ook meteen de boottickets voor Koh Phi Phi geboekt.

Eenmaal aangekomen bij het strand hebben we heerlijk in de warme zee gezwommen en gerelaxed.

In de avond zijn we een stukje gaan lopen om iets te vinden voor het avondeten.

Colin heeft hier ondertussen al veel vrienden gemaakt, want waar we ook liepen riepen ze naar ons: "My friend, where are you going?", "My friend, come and eat something inside", "My friend, you want a suit? I'll make you some".

We eindigden bij een soort Italiaans/Indiaas/Thais restaurant waar de aanloop af en aan ging. Daar waar Colin's "friend" niet zo opdringerig was. Eindstand: goede keuze!

Helaas is het regenseizoen in volle gang in Thailand, dus liepen we in de avond met onze buikjes vol door de regen terug.

De volgende dag moesten we weer op tijd opstaan, want we werden opgehaald bij ons hotel om naar de Phi Phi eilanden te gaan.

Aangekomen bij de haven stapten we op de boot naar Koh Phi Phi en hebben we in het zonnetje onze reis voortgezet.

Zonnetje... zeg maar gerust ZON! want hij brandde flink.

Gelukkig hadden we van het Nederlandse koppel, die we in Chiang Mai ontmoet hadden, al gehoord dat ze binnen 10 minuten in een waterig zonnetje al erg verbrand waren en dat we dus goed moesten smeren!

Ondanks dat toch een ietsie pietsie beetje verbrand.

Onderweg lagen we ergens stil en kwamen er nog zo'n 15 longtailboten, die vol zaten met mensen en bagage, aan. Al deze mensen moesten midden op het water overstappen van de longtailboten naar de grote boot.

Wat een gedoe!

Zodra we op Phi Phi Don aankwamen zagen we meteen het bordje met daarop de naam van ons geboekte hotel: Maiyada Resort.

Omdat er geen auto's op dit eiland rijden werd onze bagage in een grote kar gezet en liepen we met nog een aantal naar het hotel. Een beetje medelijden kregen we wel met deze man omdat hij de kar zelf heel de weg moest trekken. (Overigens kon hij later genieten van een lekkere verse cocosnoot gekocht van onze fooi).

Het hotel bevond zich vlakbij een strandje waar we een kajak gehuurd hebben. De beste man duwde ons het water in en zo peddelden we de zee op! Daar kwamen we aan bij het prachtige Monkey Bay! Wit strand, lichtblauwe zee en een warm zonnetje. Precies zoals het goede leven hoort te zijn!

Op Monkey Bay hebben we in het warme water gezwommen en wat mooie foto's gemaakt. Het was er op een paar "kom-we-doen-een-fotoshoot-meiskes" na vrij rustig.

Nadat we weer terug gekajakt zijn wilden we ook nog graag Koh Phi Phi vanuit de hoogte zien en zijn we naar het viewpoint gelopen.

Het was een flinke klim om er te komen, maar het was het meer dan waard!

In de avond zijn we bij een leuk strandtentje wat gaan eten om vervolgens weer in het hotel onze backpacks in te gaan pakken. Gelukkig worden we daar steeds beter in en gaat alles steeds gemakkelijker.

Dinsdag 15 augustus:

Deze dag staat weer in het teken van reizen. We moeten van het eiland aan de westkant van Thailand naar het eiland aan de oostkant van Thailand komen.

Een boottocht terug naar Krabi was het eerst ritje. Vanaf daar werden we vervolgens met een kleiner busje naar een grote bus gebracht waar we ongeveer 3 uur in hebben gezeten om aan de andere kant te komen. Gelukkig werd er tijdens de rit een film aangezet zodat we ons niet hoefden te vervelen.

Op Don Sak stapten we nogmaals op de boot, maar deze keer naar Koh Phangan!

Na een mega lange rit van totaal zo'n 9 uur kwamen we eindelijk aan bij het hotel. Jaaaa we hebben het weer goed voor elkaar! In dit mooie hotel zouden we de komende 2 nachten slapen.

Onderweg naar het hotel toe waren we al een leuk marktje tegengekomen waar we 's avonds wat zouden gaan eten.

Helaas is dat allemaal anders gelopen.

Bij aankomst leek het me toch even verstandig om naar de dokter te gaan wegens een blaasontsteking. Toen we aan het lieve vrouwtje van de receptie vroegen of er een dokter in de buurt was zou haar man ons wel even brengen. Achteraf bleek het ziekenhuis gewoon op een steenworp afstand te liggen, maar met alle liefde zijn we gebracht.

We liepen met de gedachte naar binnen dat er alleen even urine getest zou worden en ik vervolgens wat medicijnen mee zou krijgen. We hadden daarnaast ook nog niet gegeten, dus met de veronderstelling dat we daarna nog naar het marktje zouden gaan zaten we te wachten.

We waren inmiddels al een uur verder toen ik mee moest met de dame. We gingen naar de "emergency room" waar er "even" bloedgeprikt werd. Er werd ook al meteen een buisje voor infuus in m'n hand gedaan voor het geval dat...

Inmiddels zaten we weer onwetend in de wachtkamer te wachten (we mochten namelijk ook het ziekenhuis niet uit om wat te eten te halen)

Na een hoop gedoe werd ik uiteindelijk aan het infuus gekoppeld en opgenomen. Dit heeft 2 nachten geduurd en waren niet altijd een pretje.

Gelukkig heeft Colin wel naast mij op een klein bankje kunnen slapen zodat ik in ieder geval niet alleen lag.

Iedere dag en nacht werd er om de zoveel uur van alles gemeten en moest ik in een potje plassen ter controle.

We hebben ondanks alles ook gelachen! (vraag maar als we weer thuis zijn)

Inmiddels hadden we nog 2 nachten extra bij het hotel bijgeboekt en konden we na het bezoek aan het ziekenhuis lekker gaan genieten.

Vrijdag 19 augustus:

De eerste volle dag in Koh Phangan. We hebben ontbeten in een heel leuk knus zaakje. Iets verderop hebben we snorkels gekocht en wilden we naar het eilandje wat je vanaf het strand kon zien liggen.

Na enige navraag te hebben gedaan kwamen we erachter dat het alleen per kajak te bereiken was. We kregen een routekaart mee waarop precies stond aangegeven hoe we bij de kajakverhuur moesten komen.

Eigenwijs als we beide zijn bedachten we dat via het strand lopen veel leuker zou zijn.

Helaas hield de weg op en kwamen we ergens tussen wat snurkende locals in een hangmat. Daar hebben we iemand aangesproken om te vragen hoe we bij het eilandje konden komen, maar hij kon wel wat voor ons regelen. 150 baht en hij zou ons wel brengen per boot.

Hij had inmiddels z'n snurkende maat opgetronmeld, die moest vervolgens z'n kleine longtail-vissersbootje opruimen om plaats voor ons te maken.

Eenmaal aangekomen keken de enkele waaghalzen en inmiddels uitgeputte kajakkers ons enigszins verbaasd aan. Zo fit en droog als we nog waren pakten we onze handdoekjes, legden deze op het rustige strand en gingen snorkelen.

Onbetaalbaar die gezichten!

En op de afgesproken tijd kwam ons vissersmannetje weer aangevaren en pikte ons netjes weer op!

In de avond kwamen we erachter dat we, ondanks het regelmatig insmeren met een hoge factor, toch verbrand waren. Het was het meer dan waard om op dat mooie onbewoonde eiland te snorkelen en te relaxen!

Ook was het deze avond weer tijd om onze backpack in te pakken want zaterdagochtend vertrokken we naar Koh Tao met de high speed catamaran!